Het ontstaan van de Vrienden van Bambanani

We gaan even terug in de tijd, naar het jaar 1992. Dat jaar emigreerden Nol Janssen en José van den Elsen voor werk naar Zuid-Afrika. Na hun pensioen besloten ze vanwege het land en de mensen in Zuid-Afrika te blijven. Ze streken neer in Phalaborwa, een mijnstadje aan de rand van het Krugerpark.

‘Ome Nol’ verbaasde iedereen vanwege zijn inlevingsvermogen en verstandige benadering. En ook de daadkracht van José werd breed gerespecteerd. Het management van de kopermijn, de hoofden van de stammen, de kerk van de townships en leraressen op de schooltjes, iedereen kregen ze mee om hun doel te realiseren: het opzetten van (pre-)schools.

Rond 2000 zochten Nol en José ondersteuning vanuit Nederland, want ze kwamen handen tekort nu ze wat ouder werden. Het was voor hen niet moeilijk om mensen enthousiast te maken. Want iedereen die ooit door Nol en José in dit gebied op sleeptouw is genomen, liet het nooit meer los.

Zo ook neven Ton en Eugène. Zij kwamen in 2005 bij hun ome Nol op bezoek om de Big Five in het Kruger Park te spotten. Toen werd helaas ook duidelijk dat Nol ernstig ziek was. Nols grote vriend Cor de Weert besprak met de twee neven het idee om de Vrienden van Bambanani op te richten, om zo de 57 opgerichte schooltjes te behouden. Al snel groeide het team, met onder andere de komst van Flip de Jongh en Eugènes zwager Ed Rakhorst. Zo wordt sindsdien het Bambanani-vuurtje levend gehouden.

Sinds 2015 runt Ed de stichting fulltime. De aandacht gaat uit naar nieuwe infrastructuur en het opzetten van sterke teams die bestaan uit Zuid-Afrikaanse mensen uit de townships van Phalaborwa en omstreken.

En nu? Er staat een professionele organisatie met 106 scholen. Daarvan ontvangen 74 scholen een overheidssubsidie, waardoor zij nagenoeg zelfstandig hun werk kunnen doen. Een club van 429 onderwijzeressen, hoofden van scholen, praktijkondersteuners, tuinmannen, schoonmakers en koks houdt de scholen draaiende. Om zo de dromen van 5.000 kinderen waar te maken.

‍